ევროპეისტიკის დეპარტამენტის ასოცირებული პროფესორი თეა შავლაძე ჩაატარებს სამეცნიერო სემინარს თემაზე „მოკლე ხუმრობა (one-liner) როგორც ლინგვისტური ფენომენი, მისი მსგავსება სხვა პარემიულ ფორმებთან და მისი ვერბალური გამოხატვის ლინგვისტური ხერხები" 14.09. 2019, 12 საათზე, აუდიტორია 41.
10 ივნისი 2019 წელი
იუმორისა და ხუმრობისადმი ინტერესი საუკუნეებს ითვლის. ჯერ კიდევ ანტიკური ხანიდან ამ ფენომენის ძირითად ნიშან-თვისებად მიიჩნევდნენ შეუთავსებლობას თქმულსა და ნაგულისხმევს შორის. სხვა სიტყვებით რო ვთქვათ, მის ექსპლიციტურ და იმპლიციტურ დონეებს შორის. თომას შულცი (შულცი, 1976, 11-36), რომელსაც ეკუთვნის იუმორის აღქმის სპეციფიკის შესწავლის ერთ-ერთი წარმატებული ცდა, შეუთავსებლობას ამ ორ პლანს შორის უწოდებს კონფლიქტს მოსალოდნელსა და რეალობას შორის. ავტორი იქვე სამართლიანად დასძენს, რომ სწორედ ამგვარი შეუთავსებლობის სწორი დეკოდირება წარმოადგენს ანეკდოტის/ხუმრობის აღქმის გასაღებს. არტურ კოსტლერს (კოსტლერი, 1989) ანეკდოტის პლანების შეუთავსებლობის აღსანიშნად შემოაქვს ტერმინი „ბისოციაცია”. მისი აზრით, ანეკდოტის აღქმის სირთულეს ქმნის ამ მცირე ფორმაში ორი პარალელური, განსხვავებულ განზომილებაში მოთავსებული რეფერენციული ჩარჩოს თანაარსებობა, რომელიც თანადროულად ორ ასოციაციურ (ანუ ავტორის თქმით ბისოციაციურ) კონტექსტთან არის დაკავაშირებული. ანეკდოტის სემანტიკური სტრუქტურის კოსტლერისეულმა განმარტებამ ბიძგი მისცა იუმორის სემიოტიკური თეორიების განვითარებას. კერძოდ, ვიქტორ რასკინი (რასკინი, 1985) ქმნის იუმორის სკრიპტების მწყობრ ლინგვისტურ თეორიას, რომელშიც იგი აზუსტებს კოსტლერის გარკვეულწილად ბუნდოვან ტერმინოლოგიას და იუმორის აღქმის ახლებურ ხედვას გვთავაზობს (რუსიეშვილი, ქებურია, 2008: 255).
